Ahmet anlatıyor: “Çocukken Adana’ya pamuk toplamaya gelirdik. Kozalar o vakit bu kadar hoş gözükmüyordu, zorlanıyorduk kardeşlerimle, yardım ediyorduk birbirimize. Daha sonra babam sürücülük yapmaya başladı ve biz artık Adana’ya gelmez olduk fakat yaramazlık yaptığımızda bizi Adana’ya pamuk toplamaya getirmekle korkuturdu.”
Ahmet artık de elinde bir koza tutuyor, bu sefer Adana’ya aramaya geldiği ve topladığı koza, çok değerli, Altın Koza! Ahmet Necdet Çupur, 28. Altın Koza Sinema Festivali’nde heyetin oybirliğiyle, “kurmacayla belgesel ortası bir usulle bir kız çocuğunun kendi hayat hakkını, eğitim yapmak istemesini” anlattığı için ödül alıyor! Genç yaşta terk ettiği ve diğer ülkelerde çalışarak sürdürdüğü ömrü, kız kardeşinin kendisinden yardım istemesi üzerine bırakıp köyüne dönerek bu ikna sürecini sinema yapıyor! İnanılması güç fakat bu türlü: Babayı ve anneyi Zeynep’in konuttan ayrılıp okumaya gitmeye razı etme sürecinin belgeseli bu! Ortada ailenin isteği üzerine görücü adabı komşu kızıyla evlendirilen kardeşi Mahmut’un da bu evliliği bitirmesinin kıssası var. Aile buna da karşı çıkıyor lakin Mahmut diretiyor. Kırsal bölgede muhafazakâr ve dindar bir ailede 14 yaşında çıraklık ismi altında atölyede saatlerce ucuz emek olarak sömürülmesine müsamahayla bakılan genç kızın okumak isteği nasıl da duvarlara çarpıyor, bunu gerçek karakterlerin gerçek ömürleri içinde gerçek diyaloglarıyla izliyoruz.
GERÇEK KARAKTERLER
Sineması izledikten sonra gerek Zeynep gerek Mahmut gerek Ahmet’le konuştum. Ahmet ailesinden ayrıldıktan sonra körfez ülkelerinde çalışmış daha sonra inşaat mühendisi olarak eğitimini tamamlamış lakin sinema yapmak istediğini anlayınca Paris’e giderek bu defa de sinema okumuş gerçek bir muvaffakiyet hikayesi. Tahminen de onun bu muvaffakiyet hikayesi kardeşlerini köydeki hayattan diğer ufuklara yönlendiren örnek. Mahmut da ailenin karşı çıkmasına karşın istemediği evliliği bozup Kuveyt’te çalışmaya gidebilmiş. Sıra Zeynep’te; o da üniversite imtihanlarına giriyor ve bugün toplumsal hizmetler okuyor. Ahmet’in sineması yurtdışında da şenliklerde beğenilmiş ve mükafatlar almış.Açıkçası Türkiye’de de kendileriyle ilgilenilmesini beklerken galiba benden öbür onlarla sohbet eden olmadı. Meğer bu çok heyecanlı ve yaptığı işin ne kadar değerli olduğunu bile tam algılayamayan Zeynep’i, sinemada göründüğünden çok daha ufak tefek olan Mahmut’u ve sohbet edildiğinde kadın-erkek eşitliği, coğrafyanın yazgı olmadığı, etnik köken farklılıklarının ötekileştirmesi üzere meselelere ve felsefi bahislere hâkimiyetiyle Ahmet’i de çok sevdim ve beğendim. 
Tahminen de bu yüzden, oldukça çokça ödül dağıtılan Altın Koza ödül gecesinde “Yaramaz Çocuklar’a yalnızca en iyi kurgu mükafatı çıkar” üzere olmasına ve en çok mükafatın de Nisan Dağ’ın “Bir nefes daha” sinemasına gitmesine (6 ödül) üzülmüştüm fakat en büyük mükafatı alarak turnayı gözünden vurdular! Üç kurgucuyla çalışıp onlara da birer ödül almasına gelince o da hak edilmiş bir ödül; üç ay boyunca kamera çalışıyor ve binlerce metre imaj sonunda 90 dakikalık sinema oluyor, meczup işi! Sonunda ortaya tezli ve içten bir iş çıkıyor, Yolları açık olsun!
Cumhuriyet
