Üç yıldır daima umutla sizden iyi haberler bekledik sevgili Bekir Ağabey… Umut sözcüğünü daima “umutlu” cümlelerde kullanırız ancak sizi beklerken Nietzsche’nin şu kelamı de belleklerimizi örselemedi değil:

“Umut en büyük kötülüktür, zira işkenceyi uzatır…”

Seyrek de olsa Sözcü’deki her yazınızda umudumuzu yükselttik. Hatta, “Bekir Abi yazı gönder” kampanyası mı başlatsak dedik ancak bunun yaşadığınız bedensel acılar karşısında büyük haksızlık olacağını düşündük. 30 Eylül’deki yazınız sonbahar üzereydi:

“Yazı bilmem

Müellifim yazı bilmem

Bu yaz bu türlü geçti

Gelecek yazı bilmem…”

Artık s-onuncu köydesin! Sen de geçmişte kaybettiğimiz tükenmez kalemler üzere hepimizin içinde, sonsuzluktasın artık. Yalnızca beşerler değil, yeryüzündeki tüm canlılar için…

***

Bize, halk dahil kimseye dalkavukluk etmemek gerektiğini öğrettiniz. Şayet halk, yapması gerekenleri yapmıyorsa ondan da kelamını esirgemediniz.

İktidarlara karşı ne olursa olsun, hiçbir formda boyun eğmemesini öğrettiniz. İktidarlar mı? Onlar kime karşı iktidar ki! Halka karşı mı? Şayet öyleyse ne hakları var?

Gücünüzü halkın vicdanından, gerçeklerden ve Türkçeden alıyordunuz. Bu gücü kullanmayı öğrettiniz.

Kendini hukukun, Cumhuriyetin, demokrasinin, herkesin üstünde görenlere karşı iki sözlük soru sordunuz:

Kimsin sen?

Cumhurbaşkanı olunca herkesin kendisine biat etmesi gerektiğini dayatanlara karşı kelamı biraz uzattınız, iki yerine üç sözle karşılık verdiniz:

Benim cumhurbaşkanım değilsin!

İktidarlara karşı bu türlü de muhalefete farklı mı?

Olur mu o denli şey, bu Bekir Coşkun’a yakışır mı? Yapması gerekenleri tam yapmıyorsa ona da gerçekleri söylemeli…

Kemal Kılıçdaroğlu CHP genel lideri olduktan bir müddet sonra size, “Çizmeleri giyeceğim” demişti. 2012’de tekraren köşenizde sormuştunuz:

“Kemal Bey… Çizmeler?”

Kemal Beyefendi sizin de olumlu karşıladığınız bir adım attığında, devamının gelmesini bekleyip başlığı atmıştınız:

“Kemal Bey… Çizmenin öbür teki!”

Sizinle bütünleşecek o kadar çok söz vardır ki en başta “kalem” gelir.

İçinde “kale”yi de barındıran yıkılmaz, tükenmez bir Bekir Coşkun:

Kale-m!

Atatürkçülüğün, yurtseverliğin, kardeşliğin, hepimizin kalesi…

Atatürkçülüğü ne hoş tanım etmiştiniz. Devlet tertibinden toplum yapısına bütün hasretleri yan yana sıralayıp son noktayı koymuştunuz:

“Bütün bunların toplamına Atatürk diyoruz!”

Mizah, en iyi izah stilidir. En geçerlisi de en kısa yoldan yapılandır. Bunun ustasıydınız.

Mesleğe foto muhabiri olarak başlamanın da tesiri olsa gerek, vakaların en net fotoğrafını çekip 15-20 cümlede özetlerdiniz. 

Bu özelliklerden yalnızca biri insanı muharrir yapmaya kâfi, sizde hepsi vardı.

***

Dün sabah kapkara bir Ankara vardı Bekir Ağabey… Güneş doğmuş lakin görmüyoruz. Sararan ağaçların dökülen yaprakları sizinle yaşadığımız 1990’lı, 2000’li yılların anılarıyla yarışıyordu. 

O büyük cürümler işlediğimiz akşam buluşmaları…

Üniversiteden gençler çağırınca, “onlar kırılmaz” deyip gidişlerimiz…

Silivri’ye de avukat Ahmet Şenpolat’la haber göndermiştiniz:

“Mustafa’ya söyleyin gelemiyorum… Onu duvarların gerisinde görünce ağlarım!”

Dün sabah yeşilden sarıya dönen yağmur yüklü ıhlamur yapraklarına sizin için dokunmak istedim…

Dokunamadım…

Dokunsam ağlayacaktım!

Cumhuriyet