Uzaktan öğretimle “eğitim” verilemeyeceğinin bilindiğini, bu formülle öğretimin ne kadar yapılabileceği sorusunun cevaplanması gerektiğini belirterek şunları söyledi:
“Bu soruya yanıt verebilmek için öğretim prosedürleri ve akılda kalma oranlarını gösteren araştırma sonuçlarına bakmak gerekir. Bu araştırmalardan birinin sonuçları grafikte gösterilmiştir. Online öğretimle okuma ve dinlemeye dayalı bir öğretim sistemi uygulandığına nazaran; her öğrencinin bu öğretime ulaşma imkânı olsa bile eğitimin her kademesinde, bilginin akılda kalma oranının en düşük olduğu prosedürlerle öğretim gören bir nesil yetişmektedir.
Mevzunun ikinci boyutu; mesleksel eğitim, mühendislik ve başta tıp olmak üzere sıhhat bilimleri üzere uygulama yüklü eğitimle ilgilidir.
Meslek liselerinde ve üniversitelerin bünyesinde yer alan meslik yüksekokullarındaki eğitim, öğrenciye mesleksel marifet kazandırmayı öngörür. Bu da fakat işyeri, atölye ve laboratuvar ortamlarında gerçekleşebilir. Online öğretimle bunun sağlanması mümkün olmadığına nazaran meslek liselerinde okuyan öğrenciler ve üniversitelerin MYO programlarında okuyan öğrenciler, hiçbir mesleksel marifet kazanamadan diploma alacaklardır. Sözgelimi MYO’nun aşçılık programını bitiren bir öğrenci, mutfak görmeden, anestezi programını bitiren öğrenci hastane ortamı görmeden ve ilgili aygıtlara el sürmeden bu alanlarda ‘tekniker’ unvanı ile mezun olacaklardır. Bu sorun, MYO bünyesinde yer alan tüm sıhhat ve teknik programlar ile birtakım toplumsal programlar için geçerlidir.’’
HASAR BÜYÜK
Yükseköğretimin lisans kademesi için de sorunun boyutunun büyük olduğunu vurgulayan Prof. Eşme, “Pandemi sürecinde, yüz yüze öğretim yapılamaması nedeniyle, laboratuvar görmeyen mühendisler, hasta ve laboratuvar görmeyen hekim, hemşire ve öteki sıhhat elemanı mezun edilecektir. Bunlar birinci akla gelen hasarlardır. Bunların en aza indirilmesi için ortak akla dayalı uzun soluklu eğitim siyasetlerine ve bu siyasetleri üreterek uygulayabilecek yetkililere muhtaçlık vardır. 1970’li yıllarda öğretmen yetiştirmede uygulanan mektupla öğretimin verdiği hasarın 30-40 yılda giderilemediği bilinmektedir. Türkiye’nin geleceğini etkileyecek olan çok daha geniş kapsamlı olan bu hasar nasıl ve ne kadar vakitte giderilebilir? Bu sorulara karşılık bulmada sorumluluk elbette siyasi iradenindir. Lakin sorun çok ağırdır, tahlili için on yıllar gerekecektir. Herkese sorumluluk düştüğü unutulmamalıdır” diye konuştu.
Cumhuriyet
