NEDEN PROF. DR. CİHAN BALTA? Lisans derecesini Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Milletlerarası Münasebetler Bölümü’nden aldı. Yüksek lisansını ODTÜ Sosyoloji Bölümü’nde tamamladıktan sonra Columbia Üniversitesi School of International and Public Affairs kısmında ikinci bir yüksek lisans yaptı. Doktorasını 2007 yılında CUNY- The Graduate “Rusya ve Türkiye’de Devlet Kapasitesi ve İç Çatışma” başlıklı doktora tezi ile siyaset bilimi alanında aldı. Çeşitli memleketler arası ve ulusal mecmualarda yayımlanmış makalelerinin yanı sıra Türkiye’de Devlet, Ordu ve Güvenlik Siyaseti, Tedirginlik Çağı üzere kitapları var. Araştırmaları Fulbright, Mellon Vakfı, Social Science Research Council, American Association for University Women ve TÜBİTAK tarafından desteklendi. Institute for Human Sciences Global Diyalogda Rusya Programı’nda araştırmacı ve New York Üniversitesi Memleketler arası Münasebetler Programı’nda Fulbright dayanağıyla konuk öğretim üyesi olarak bulundu. Darbe tartışmaları, öne çıkan dehşetler, bir yanda en gerçek haliyle virüs vefatları, ekonomik kriz, siyasetin çıkmazları önümüzde dururken bize de çalışmaları mukayeseli siyaset, siyasal şiddet, güvenlik, vatandaşlık ve ulusötesi siyaset alanlarında ağırlaşan Özyeğin Üniversitesi Öğretim Üyesi Prof. Cihan Balta’ya “Türkiye ve Dünya nereye gidiyor” diye sormak kaldı.

AKP’yi iktidara taşıyan, askerin dilsizleştirilmesi

– AKP’yi iktidara taşıyan, iktidarını sürdüren, tahminen de onun ideolojik omurgası diyebileceğimiz en temel şeylerden biri askerlerin/ordunun büsbütün dilsiz olması.

– Askerlerin, emekli ya da değil, iktidarın kelamına karşı bir kelam söylemesi hem gerçek bir kaygıyı tetikliyor hem de siyasi olarak çok kullanışlı bir alan.

– Güçlü kurumları olan ülkeler, krizlerin bir kısmından daha az yara alabiliyor. Türkiye’nin en kıymetli dezavantajı ise bu çoklu kriz dünyasına önemli bir kurumsuzlaşma sürecinden geçerek girmiş olması.

– Mevcut iktidar, otoriterliğin askeri vesayet boyutuna dikkat çekip demokrasiyi buradan kurdu. Fakat tam da bu, otoriterliğin sivil alanda yine kuruluşunu mümkün kıldı.

– İşini kaybetme riski ile karşı karşıya kalan biri “evin temel geçim kaynağıyım, işimi kaybedersem hepimiz aç kalacağız, öleceğiz” diye düşünüyor.

– İktidar kendi periyodunun en makus ekonomik performansını sergiliyor, lakin bu yeniden de sandığa yansımıyor.

– “Ne olursa olsun AKP’ye oy veririm” diyen kitle düşüyor lakin “Ne olursa olsun CHP’ye oy vermem” diyen ve negatif kimliklenen kitle tıpkı kalabiliyor.

– Kutuplaşma o denli bir noktada ki her küme oburu kazandığı takdirde maddi ve manevi ayrıcalıklarını da kaybedeceğini düşünüyor. Bilhassa iktidar seçmeninde bu kaygı yaygın.

– Cihan Hanım, her sabah güne diğer bir tartışmayla başlıyoruz. Biz uykudayken gece yarısı Merkez Bankası lideri değişiveriyor. Bir bakmışsınız 128 milyar dolar buhar oluyor. İstanbul Sözleşmesi’nden vazgeçiyoruz, amirallerin açıklaması “buram buram darbe kokan bildiri” damgasını yiyor. Daima olağandışılığın karar sürdüğü bir şok siyasetiyle karşı karşıyayız. Bu noktada ülkenin fotoğrafıyla ilgili genel bir değerlendirmede bulunur musunuz?

– Çoklu kriz ortamı dediniz. Önümüzde gerçek bir sorun var: Salgın. Lakin geri kalana baktığımızda iktidarın her bahiste bir inatlaşması kelam konusu. Kanal İstanbul, İstanbul Mukavelesi ve en çok da laiklik tartışmalarından faize… Bu inatlaşma iktidarın davranış biçimiyle ilgili ne söylüyor?

Krizi yalnızca dışsal bir olgu olarak görmemek gerekiyor. Bir yandan evet, bütün dünya büyük bir dönüşüm sürecinden geçiyor. Lakin öte yandan krizler tıpkı vakitte yaratılan ve icra edilen süreçler. Krizle yönetmek bir yönetişim taktiği de tıpkı vakitte. Gerçekten her kriz, o krizi yaratanın istek ettiği biçimde siyasi tartışmanın kaidelerini belirliyor. Farklı siyasi aktörleri iktidarın çerçevesini çizdiği bir oyuna ortak ediyor. Kriz performansı bütün popülist iktidarların ortak özelliği. Lakin olağan bu yaratılan krizlerin ne olacağını siyasal iktidarın temel siyasal referansları büyük oranda şekillendiriyor. Bizde bu krizler daima üç eksen üzerinden ilerledi; dinin, ordunun ve bayanların toplumsal hayattaki rolü. Bu üç aktörün toplumsal ve siyasal rolleri hem toplumsal fay sınırlarını harekete geçiriyor ve hem de üçü de çok direkt iktidarın ideolojik bagajı ile bağlantılı.

– Amirallerin gözaltında tutulması, açıklama yayımlanır yayımlanmaz “Aynı FETÖ taktiği”, “28 Şubat’ı hatırladık” yollu açıklamalar, hiçbir formda 27 Mayıs’ı bile konuşamamak… Darbe paranoyasının seçmende bir karşılığı var mı, yoksa bu stratejinin sonuna geldik mi?

Aslında bu bir evvelki sorunuzla çok direkt bağlantılı. Yaratılan krizlerin bir karşılığının olması gerekmiyor. Bu krizler iktidarın siyasal referansları üzerinden toplumsal kutuplaşmanın hudutlarını tekrar çiziyor, tehlikenin hâlâ orada olduğunu, kaybolmadığını kamuya hatırlatıyor. Mevcut iktidarın rasyonalitesinin en temel ögelerinden biri askerin dilsizleştirilmesi. AKP’yi iktidara taşıyan, iktidarını sürdüren, tahminen de onun ideolojik omurgası diyebileceğimiz en temel şeylerden biri askerlerin/ordunun büsbütün dilsiz olması. İktidarın temel demokrasi söylemi de esasen askerin dilsizleşmesi ve seçilmiş sivil otoriteye büsbütün natürel olması üzerinden ilerledi daima. AKP seçim kazandıkça ve iktidarını sağlamlaştırdıkça da Türkiye demokrasinin en büyük ve hatta tek sorunu asker olarak kodlandı. Üstelik 15 Temmuz bu kehaneti büyük oranda doğruladı. Hasebiyle askerlerin, emekli ya da değil, iktidarın kelamına karşı bir kelam söylemesi hem gerçek bir kaygıyı tetikliyor hem de siyasi olarak çok kullanışlı bir alan.

– Askeri dilsizleştirirken, güvenlik siyasetlerine bu kadar abanmak bir çelişki değil mi?

Ben burada bir çelişki görmüyorum. Aksine şöyle bakmak lazım: Otokratikleşmenin tek kaynağı yok. Askerin gücü otoriter sistemlerin bir boyutu. Bir başka boyutu ise güçlü, merkezi ve denetlenmeyen bir yürütme aygıtı olması. Türkiye’de otoriterlik daima bu iki kanaldan ilerledi. Mevcut iktidar otoriterliğin askeri vesayet boyutuna dikkat çekip demokrasiyi buradan kurdu. Fakat tam da bu, otoriterliğin sivil alanda yine kuruluşunu mümkün kıldı. Zira sivil otorite çok güçlü gördüğü askeri otoriteyi yenmek için her seferinde halka döndü ve daha fazla yetki istedi. Bu güçlü ve kontrolsüz yürütmenin meşruiyetinin ana kaynağı oldu. Türkiye’de güçlü ve kontrolsüz yürütme aygıtı inşasının bir öbür meşruiyet kaynağı ise “güçlü ve yükselen Türkiye” sloganı. Bu üst anlatı, iktidarın farklı siyasi kimlikleri ve farklı çıkar kümelerini kendi projesine ortak edebilmesinin yolunu açtı. Yani esasen iktidar, ordunun dilsizleştiği bir ülkenin kabuğuna çekilen bir ülke olmayabileceğini, hatta sivil iktidarın çok daha güvenlikçi olabileceğini gösterdi. Şunu unutmayalım ki Türkiye’de güvenlikçi siyasetler konusunda iktidarın kendi tabanını aşan çok geniş bir uzlaşma var.

Orta spot: “Montrö ve Kanal İstanbul probleminde çok daha geniş kamusal bir tartışma olmalı. Bu husus, askerlerle iktidar ortasındaki bir tartışma değil, hepimizin geleceğini etkileyen bir sorun. Esasen bu tartışma başlamıştı ve hızlanıyordu. Fakat bu son olaylar bu tartışmanın kanallarını kapattı. Bu tartışmayı iktidar ile ilgili, iktidar içi bir tartışmaya dönüştürdü… Hükümet bunu Pandora’nın kutusu olarak gördü ve süratle tartışmayı kapattı.”

HİÇBİR SUSKUNLUK KALICI DEĞİL

– Dayanılmaz bir fakirleşme ve mahrumluk var. Belirsizlik karar sürüyor. Yarın kestirelemiyor, öngörülemiyor.. Bu, iktidara bir alan açıyor mu? Ne yapıyor toplum, güce “gözünü üzerimden ayırma” mı diyor?

Artık bütün kolektif güvencelerimizi kaybetmiş bir toplumsallıktan geçiyoruz. Yalnızca Türkiye de değil. Ne mesleklerimiz hayat uzunluğu, ne evliliklerimiz, ne arkadaşlıklarımız… Her şeyin daima değiştiği bir toplumsallıktayız. Üstelik hiçbir şeyi mukadderata havale etmiyoruz. Bu manada dindar olalım ya da olmayalım, aslında hepimiz seküler davranıyoruz. Bir taraftan kalıcı olan her şey yok oluyor, ancak öte taraftan da büyük bir denetim dileğimiz var. Lakin denetim edebilme kapasitemiz çok düşük. İşte o ortadaki boşluğu dünyanın her yerinde karizmatik önderler dolduruyor. Üstelik bu başkanların başına makûs şeyler geldikçe, örneğin iktidarı kaybedince, itiraz edildikçe pek çok insan kendi hayat hikayesiyle o siyasal önderlerin hayat hikayesi ortasında bir benzerlik kuruyor. Tahminen de kendi hayat hikayesini onun siyasi hikayesinde aklıyor, paka çekiyor. Bu çoklu kriz ortamında bu önderler süreksiz de olsa, aldatıcı da olsa bir formda bir itimat duygusu tesis ediyor. Gerçekten dünyanın her yerinde temel bütün kurumlara yönelik çok önemli bir inanç kaybı da var. O itimat kaybının yarattığı boşluğu bu başkanlar dolduruyor.

– Herkesin susturulmaya çalışıldığı bir ortamda fikirlerimizden vazgeçeceğimiz bir suskunluk sarmalına mı kapılırız, toplum itiraz edemez hale mi gelir sonunda? Yoksa aykırısı mi?

Bize kendi ömrümüz içinde çok haklı olarak çok uzun gelen periyotlar, aslında çok uzun bir devrin çok küçük bir modülü; insanlık tarihinin bize öğrettiği üzere, hiçbir siyasal sistem kalıcı olmadığı üzere, hiçbir suskunluk da kalıcı değil.

‘YA ÖLÜRSEM DEĞİL, YA AÇ KALIRSAM’ KORKUSU

– “Tedirginlik Çağı”nın muharriri olarak söyler misiniz, Türkiye’de insanı en çok ne huzursuz ediyor?

Tek bir tedirginlik yaşıyoruz diyemem. Yaşadığınız tedirginliği, sahip olduğunuz kaygıları büyük oranda sahip olduğunuz kaynaklar belirliyor. Toplumsal sınıfınız belirliyor. Bu siyaset biliminde çok bildiğimiz, çok kullandığımız klasik bir çerçeve aslında. Gelir seviyesi düştükçe ana tasa iktisat; gelir seviyesi yükseldikçe temel telaşlar daha kıymetlerle ilgili olmaya, nasıl bir dünyada yaşamak istediğiniz ile ilgili olmaya başlıyor. Bu tansiyon, demokrasinin temel gerilimlerinden birisi. Örneğin salgın periyodunda işinizi kaybettiyseniz, ekonomik kriz devrinde işinizi/gelirinizi kaybedeceğinize dair bir kaygınız var ise maddi hayatınız temel tasanız natürel ki. “Yarın aç kalacak mıyım” sorusu neredeyse üniversal bir biçimde, tarihin her periyodunda temel tedirginlik kaynağı. Kimi toplumlar, örneğin güçlü refah devletlerinin olduğu toplumlar, bu kaygıyı gidermede daha başarılı. O toplumlarda demokratik bedeller de daha iyi köklenebiliyor.

– Yani salgından dolayı “Yarın ben ölür müyüm” değil, “Yarın aç kalır mıyım” sorusu öncelikli…

Belli kümeler için yalnızca Türkiye’de değil, dünyanın her yerinde o denli olduğunu düşünüyorum. Yani iktisat bu türlü devam ederse çalışma yaşındaki bir insanın işsiz kalma mümkünlüğü çok yüksek fakat Covid olup ölme mümkünlüğü çok yüksek değil. İşini kaybetme riski ile karşı karşıya kalan biri “Evin temel geçim kaynağıyım, işimi kaybedersem hepimiz aç kalacağız, öleceğiz” diye düşünüyor. Daha üst sınıflara geldikçe, gelir seviyesi yükseldikçe, işini kaybetme korkusu daha çok yerini hastalık korkusuna bırakıyor. Bilhassa beyaz yakalıların büyük bir kısmı konuttan çalışmaya geçtiği için bunu söylemek mümkün. Orada bir sınıfsal çatışma var. O çatışmayı pek çok hükümet teşvikler, ekonomik paketlerle çözmeye çalışıyor. Fakat bu çok önemli bir ekonomik daralma ve uzun devirli işsizlik sorunu ile yüz yüze olduğumuz gerçeğini değiştirmiyor. Mevcut iktidarın muvaffakiyetinin en kıymetli nedenlerinden birisi ekonomik refah yaratmış ve bu refahı çeşitli düzeneklerle alt sınıflara dağıtabilmiş olmasıydı. Salgınla perçinlenen ekonomik kriz, artık bu resmi kökten bir biçimde değiştiriyor…

– Ne değişiyor? Dehşet ve güvencesizlik toplumu nasıl dönüştürür?

Türkiye’de çok önemli bir ekonomik daralma yaşanıyor. Bu bütün toplumsal sınıfları etkileyen bir daralma. Çok basitçe bilineni tekrar edeyim çok küçük bir azınlık dışında hepimiz fakirleşiyoruz. Üstelik nispî bir refah periyodundan sonra bunu yaşıyoruz. Klasik olarak siyaset bilimi alanında biz en çok seçmenlerin ekonomik performansa oy verdiğini söyleriz. Lakin bu performans her vakit izafidir. Yani seçmenler daha evvelki devirlere nazaran iktisadın iyiye gidip gitmediğini kıymetlendirir. Artık objektif olarak baktığınızda iktidar kendi devrinin en berbat ekonomik performansını sergiliyor fakat bu, yeniden de sandıklara yansımıyor.

– Yansımamasının akla, mantığa uygun bir nedeni olmalı..

Bunun pek çok kaynağı var. Birincisi iktisat idaresindeki sıkıntıların dışsallaştırılması. Diyor ki iktidar “aslında ekonomiyi iyi hale getirebilirim ancak faiz lobisi üzere birtakım güçler bunu yapmama müsaade vermiyor.” Bu, sorumluluğun daima dışsallaştırılması durumu, çabucak her alanda esasen iktidarın temel söylemsel stratejisi olduğu için, gerçek olmasa bile iktidar tabanı tarafından benimseniyor. Bir öteki kaynağı ise giderek daha hâkim hale gelen bir yaklaşım. Seçmenler diyor ki “Evet iktidar mevcut krizden sorumlu, ancak bu krizi çözecekse tekrar o çözecek. Çözebilecek öbür aktör yok.” Son olarak ise iktidar, kendisini sorumluluk almaya davet eden ya da onun başarısızlığına işaret eden her cins faaliyetin maliyetini giderek artırıyor. Seçmenler iyi işleyen bir iktisat istiyor, lakin buna sahip olmak için gereken maliyeti ödemek istemiyor.

– Aslında bugünlerde yapılan birtakım anketlerde de “çözecekse o çözer” karşılığına rastlıyoruz.

Kolay üzere gözüken lakin üzerinden bütün bir siyasal sistemin kuruluşunu anlayabileceğimiz bir karşılık bu. Zira bu yanıt seçmenlerin partilerle kurdukları alakanın niteliğinden bilgi alma düzeneklerinin şekillenmesine kadar onlarca değişkeni içeriyor. Fakat temel sistemi kutuplaşma ve partizanlık. Türkiye’nin bugün siyasal sisteminin en kıymetli özelliği seçmenlerin siyasal partiler üzerinden kutuplaşması. Kutuplaşma siyasal tercihimizin objektif durum üzerinden değil, sübjektif algılarımız üzerinden şekillenmesine fevkalâde katkıda bulunuyor. Siyasal partilerle kurduğumuz ilginin de iki boyutu var. Birincisi olumlu partizanlık, belli siyasal partilerle ve/veya başkanlarla çok güçlü duygusal bağlar kuruyoruz ve bunun performans üzerinden değişmesine müsaade vermiyoruz. Bir defa bu bağ kurulduktan sonra neredeyse grup meblağ üzere bir bağlantı oluşuyor. İkincisi ise negatif partizanlık. Şu an Türkiye’de oy verenlerin kıymetli bir kısmı, muhakkak bir partiyle kurduğu olumlu yakınlıktan daha çok başka partilerle kurduğu nefret münasebeti üzerinden siyasi davranışlarını belirliyor. O yüzden de oy tercihlerinde performansa bağlı geçiş çok kolay olmuyor.

– AKP oyunun azamî MHP’ye gitmesi gibi…

Evet. Mesela “Ne olursa olsun AKP’ye oy veririm” diyen kitle düşüyor. Yani aslında AKP’den uzaklaşıyor ancak “Ne olursa olsun CHP’ye oy vermem” diyen ve negatif kimliklenen kitle birebir kalabiliyor. Siyasal geçişkenliklerin artması için negatif kimliklenmenin düşmesi lazım.

– Öyleyse bugünkünden farklı tablo beklemek bir hayal..

Farklı bir sonuç yaratabilmek için kutuplaşmayı azaltıcı stratejiler çok değerli. Örneğin son devirde kimi anket sonuçlarında negatif kimliklenmenin azaldığını gözlemledik. Bilhassa muhalif partilere yönelik. Bunu mümkün kılan şey muhalefetin iktidarın söylemsel çerçevesinden çıkmasıydı. Ancak yalnızca söylemsel çerçeveden çıkması kâfi değildi. Kutuplaşma o denli bir noktada ki her küme başkası kazandığı takdirde maddi ve manevi ayrıcalıklarını da kaybedeceğini düşünüyor. Bilhassa iktidar partisi seçmeni ortasında bu kaygı yaygın. Oyunu değiştirdiği takdirde sahip olduğu ayrıcalıkları, maddi kazanımlarını, siyasal ağlarını kaybedeceğini düşünüyor. Seçim zaferlerinin ardında kişisel tercihler kadar harekete geçen pek çok ağ var. Hemşerilik ağları, meslek ağları, mahalle ağları gibi…

– Seçmenler kaybetmekten korkunca daha mı konsolide oluyor?

Olağan ki. Örneğin iktisada bakın. Ekonomik büyüme tek başına bir ortak iyi değil. Onu nasıl dağıttığınız, pastayı nasıl bölüştürdüğünüz kıymetli. Bölüştürülecek pasta daraldıkça o pastadan kimi çıkaracağınız kıymetli. Bilhassa ekonomik kriz devrinde hiç kimse pastadan çıkmak istemiyor. Çıkmaması da kendi çıkarlarını savunduğunu düşündükleri kümenin, başarısız bile olsa, iktidarda kalması ile ilgili. Bu da başarısız performans sergilese dahi hükümete olan takviyenin çok radikal bir biçimde azalmamasının öbür bir nedeni. Natürel o pasta daraldıkça sıkıntılar artıyor, artacak. Lakin burada kıymetli olan bu sıkıntılar arttıkça muhalif aktörlerin o pastayı tekrar “ortak iyi” olarak kurgulayabilmesi ve rövanşçı olmayan bir biçimde tüm samimiyetiyle eşit paylaşım kelamı verebilmesi. Kutuplaştırıcı lisanı bıraktığınızda ve ortak iyiyi gerçek bir biçimde sahiplendiğinizde negatif kimliklenme çözülmeye başlıyor.

– Muhalefetin lisanını bu manada nasıl buluyorsunuz?

Ben açıkçası bu hususta çok önemli bir dönüşüm görüyorum. Bilhassa son iki seçim kampanyasında kutuplaştırıcı olmayan, dahil edici, ortak iyiyi birlikte kurmaya davet eden bir lisan kullanıldı. Bu lisanı yalnızca sembolik seviyede, kıymetler seviyesinde de kurmadı muhalefet. Ekonomik yine dağıtım kelamı de verdi ve bu kelamın dahil edici olduğunu da söz etti.

– Ancak bu sefer de kendi tabanında eleştiriliyor…

Evet, siyasetin daima iki yüzü var: Bir kendi kitlen bir de karşı kitle. Her siyasetçi bu iki kümeye da konuşmak zorunda. Türkiye’de iktidar partisi bilhassa son 10 yılda yalnızca kendi kitlesine konuşmayı tercih etti. Başka tarafı ise neredeyse vatandaş olmayan olarak kodladı. Artık muhalefet bir ortak iyiden bahsettiği vakit, lisanını yumuşattığı, uzlaşmacı bir siyaset güttüğü vakit, kendi tabanından reaksiyon görüyor. Hakikaten kendi tabanı uzlaşmadan daha çok, kendi öfkesini dillendiren siyasetçi görmek istiyor. İçini soğutan siyasetçi istiyor. Karşı tarafla konuşan siyasetçiye “Benim başıma neler geldi, sen bunlar olmamış üzere, her şey olağanmış üzere davranıyorsun, buna hakkın yok” diyor. Muhalif siyaset, esasen bu bıçak sırtı dengeyi en iyi kuran, onu en iyi yöneten aktörler tarafından inşa edilebilecek. Bunun da çok önemli bir sahicilik içermesi gerekiyor. Doğruluk değil, sahicilik çağında yaşıyoruz. Trump örneğinde gördük, seçmenler yanlış bile olsa gerçek olduklarına inandıkları başkanların gerisinden gidiyorlar.

Cumhuriyet