Son yıllarda ülkemizi Avrupa’da muvaffakiyet ile temsil eden az öğelerden en pahalısı Türk Ulusal Kadrosu. O denli ki uzun müddettir ulusal grup ile bağlarını koparmış futbolseverler uzun mühlet sonra birinci sefer “İşte bizim çocuklar” diyerek bağırlarına basabildikleri bir kadroya kavuştular. Prim olayları, futbolcularımızın ismini karıştıran teknik yöneticiler, kaoslar, kavgalar… bıktırmıştı bizi ulusal kadrodan, maç günlerinden haberimiz yoktu. Artık o denli mi? Maç gününü iple çekiyor maç sonu kim ne demiş, bir sonraki rakibimiz ne yapmış diye takip ediyoruz. Bu ulusal grup özel bir kadro olduğunu her alanda bize hissettiriyor.

Ulusal kadrosunun bu kadar başarılı ve beğenilen olduğu bir ülkenin ligi de o kadar kıymetli mi pekala? Ya da ona yakın mı? Hiç değil, yanına dahi yanaşamaz! Pekala nedir bu farkın ana sebebi? Ulusal kadronun bu başarısı bize ligimizin tabana vurmuşluğunu gösteren bir fener ışığı olamaz mı?

Her birimizin gurur duyduğu Merih, Çağlar, Ozan, Ali Akman, Yusuf Yazıcı neden birinci fırsatta Avrupa’ya kaçıyorlar? Elbette oradaki tertip kalitesi ile mukayese edilemeyecek kadar alt sınıf bir ligimiz var. Kur problemi bir de. Kurun uçması ile birlikte gruplarımız artık Avrupa ile yarışamıyor. Futbolcularımızı burada tutmanın hiçbir yolu kalmadı. Üzülerek görüyoruz ki artık Türkiye Avrupa’nın gözünde ucuz mal kaynağı. Yetişen genç oyuncuları 300 bin Avro üzere çok yüksek olmayan paralara dahi götürebiliyorlar. Kurun bu kadar yüksek olmasının sebebiyle hiçbir ekibimiz bu düzeylerde bir teklifte bulunamıyor genç futbolculara. Kurun yüksek olması yöneticilerin oyuncu kaçırma mazereti olması da eforu. Bir futbolcu yalnızca para için transfer olsaydı Çin ile Amerika futbolun gözdeleri haline gelirlerdi. Elbette iktisadın güçlü olması değerli fakat tek sebep bu değil hatta ana sebep bu değil.

Üstün Lig’in oyuncu kaynağı olması makûs bir durum değil. Lakin genç oyuncuların bizden kaçmaları ile övünmek trajikomik bir durum. Biz futbolcu yetiştirmiyoruz, yetenek göçü veriyoruz.

Meslek basamaklarını paranın önüne koymuş idealist futbolcularımız içinse Türkiye bir ihtimal bile değil. Merih Demiral’ın Fenerbahçe’den Portekiz alt ligine transferinde olduğu üzere bu kurak topraktan verimli topraklara kaçıyorlar. Kurak olan topraklar değil, yanlış anlaşılmasın, burası futbolcu cenneti. Her sokakta binbir yetenek var, lakin bulup onu işleyecek sistem yok. Bahsettiğim kuraklık tertip kuraklığı. Genç futbolcularımız bunu biliyorlar. Görüyorlar ki futbolun ve futbolcunun gelişmesi için muhakkak bir sabrın, taktiğin ve tertibin olmadığı bir ülkedeler. Bir hocanın ortalama çalışma mühleti 1 ay. Hiçbir hocadan bir şey öğrenemeyecekleri bir ligdeler. Bütün hocalar bu 1 ay içerisinde ne kadar puan toplarım kaygısına düşüyor haliyle. Her an kovulabileceğiniz bir işte risk alıp genç çalışanlarınıza sorumluluk yükler misiniz?

Sonuca gelirsek bütün genç futbolcularımız bir biçimde bu hengamenin ve kaosun futbol yerine tercih edildiği futbol çölünden kaçmanın, kendilerini Avrupa’ya atmanın peşindeler. Futbol hayatın bir modülüdür derken edebiyat yapmıyoruz. Bugün Türkiye’de gençlerin hali de tam olarak bu değil mi?

Cumhuriyet