Yeni Şafak’ta sık sık Cumhuriyet’i ve laikliği karşısına alan yazılarıyla bilinen Yusuf Kaplan, bu defa Harf Ihtilali‘ni gaye aldı.

Harf Ihtilali’nin “cinayet” olduğunu öne süren Kaplan, “Harf ihtilali ve lisan ihtilaliyle, Türkçe, ilişkin olduğu, inşasında kilit rol oynadığı medeniyet dünyasından kopmasına yol açacak bir intihara soyundu. Hiçbir toplumun yaşamadığı bir cinayete imza attı!” dedi.

Kaplan, yazısında bir de hususla ilgili bir palavraya kaynak olarak yer verdi. Yeni Şafak müellifi, İkinci Cumhurbaşkanı İsmet İnönü’ye ilişkin olduğu savıyla şu kelamları yazısına taşıdı:

“Harf Devrimi’nin tek gayesi ve hatta en değerli emeli, okuma yazmanın yaygınlaşmasını sağlama değildir. Ihtilalin temel gayelerinden biri, yeni jenerasyonlara, geçmişin kapılarını kapamak, Arap-İslâm dünyası ile bağları koparmak ve dinin toplum üzerindeki tesirini zayıflatmaktı. Yeni kuşaklar, eski yazıyı öğrenemeyecekler, yeni yazı ile çıkan yapıtları de biz denetleyecektik. Din yapıtları, eski yazıyla yazılmış olduğundan okunmayacak, dinin toplum üzerindeki tesiri azalacaktı.”

Ihtilalin dine karşı yapıldığını “İsmet İnönü, Hatıralar” isimli yapıtın tahrif edilerek ileri sürüldüğü bu iddiayı Habertürk müellifi Murat Bardakçı sert sözlerle çürütmüştü.

Bardakçı, 2017 yılında mevzuyu köşesine “Bir öbür tarih sahtekârlığı” başlığıyla taşıdığı yazısında bu kelamların aslını şu tabirlerle paylaşmıştı:

“Hatıraların ikinci cildinin 223. sahifesini açıp orada yazılanları okuyunca sahtekârlı- ğın, yalancılığın ve evrak tahrifinin bu kadarı- na “Pes!” dedim.

DİN DEĞİL, KÜLTÜR TASASI

İsmet Paşa, aslında bakın ne diyordu:

“…Harf inkılâbı bir okuma yazma kolaylığına bağlanamaz. …harf inkılâbının bizde etkisi ve büyük yararı, kültür değişmesini kolaylaştırmasıdır. İster istemez Arap kültüründen koptuk. Arap kültürünün ve Arap lisanının etkisi hakkında yeni jenerasyonlar bizim kadar fikir edinemezler. Bir misal olarak söylemek isterim: Benim çocukluğumda kültür sahibi adamlar Türk lisanının kifayetsizliğinden, eksikliğinden meyus olarak bahsederlerdi ve bunun için cemiyet içinde hem Türk diye bir millet olarak Araptan ayrılığı kaldırmalıydık, hem de ‘Sağlam bir lisana kavuşmak amacıyla Arapça’yı kabul etmeliydik’ derlerdi. Yani ‘Vaktiyle devleti kurarken ve Türk lisanını yaparken Arap lisanını kabul etmek yanlışsız olacaktı’ görüşünü hararetle savunurlardı.

Anadolu’da birinci Türk devletini kuranların hepsi Türk Beyefendisi olarak devlet başına geçmiş- ler ve ulusal hususiyetlerini koruma etmiş- lerdir. Sonra, Osmanlılar devranında, edebiyat vesilesiyle lisan gereksinimi genişledikçe sanatı Arap lisanı üzerinde işlemek hevesi ulusal kültürü zayıflatmıştır. Bizim dönemimizde Latin harflerine geçmek Türk lisanını ve ulusal kültürü kurtarmak için asıllı bir etken olmuştur”.

Gördünüz değil mi? İsmet Paşa anılarında harf inkılâbının dinî sebeplerle yapıldığına dair bir kelam etmiyor; hattâ işin gerisinde yıllardan buyana tez edildiği üzere bir “okuma-yazma kolaylığının” da bulunmadığını, inkılâbın temelinde Türkçe’yi ve ulusal kültürü “kurtarmak” kanısının yattığını söylüyor.

BUNA AHLÂKSIZLIK DENİR!

Harf inkılâbına karşı olabilirsiniz; eski yazı kaldırılınca eski kültürden uzaklaştığımızı argüman eder ve eski harflerin okullarda öğretilmesini savunabilirsiniz; bunlar tartşılabilecek farklı fikirler ve yorumlardır…

Lakin oburunun kelamlarını tahrif ederek tam aksisi hâle getirip inandırıcı olmak için altına bibliyografya bilgisi de ek eder ve bir tarafınızdan uydurduğunuz palavraları etrafa gönderip milleti kandırırsanız, bu iş ahlâksızca bir sahtekârlıktır!”

Cumhuriyet